Μην κλαις Ειρήνη

 

Μια κατάμαυρη και βροχερή νύχτα η Ειρήνη καθόταν στο δωμάτιο της απορημένη για πολλά πράγματα. Ξαφνικά ακούγεται η πόρτα. Ήταν η μαμά της.

-«Σου έφερα να φας»

-«Δεν θέλω», απαντάει θυμωμένη.

-«Ειρήνη έχεις κάτι»;

-«Ναι» απαντάει, «έχω πολλές απορίες και τώρα ποιος θα μου τις λύσει;»

-«Εγώ γιατί είμαι εδώ;»

-«Μαμά γιατί έχουμε πόλεμο;»

-«Αυτό κανένας δεν το ξέρει» είπε και έφυγε...

Η Ειρήνη ήταν ακόμα απορημένη για αυτό το ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ! Την άλλη μέρα ξεκίνησε ο πόλεμος. Η Ειρήνη πήγε να αποχαιρετήσει τον μπαμπά της  και την μαμά της. Ο πόλεμος άρχισε. Οι αντίπαλοι έριχναν βόμβες. Εμείς πάλι με διάφορα πολεμικά όπλα τους πολεμούσαμε μέχρι τέλους. Εκείνη την μέρα είχαν πεθάνει 1500 άνθρωποι. Όμως μέσα σε αυτούς δεν ήταν ούτε ο μπαμπάς...

ούτε η μαμά της Ειρήνης. Η Ειρήνη τρομαγμένη  και χαρούμενη επειδή νίκησαν, βγήκε έξω να ψάξει τους γονείς  της, όμως πουθενά. Μερικοί γείτονες έλεγαν ότι τους είδε να φεύγουν με ένα καράβι.

Να και άλλη μια απορία της Ειρήνης. Η Ειρήνη προσπαθούσε να μην κλάψει αλλά αυτό ήταν αδύνατον. Κουκουλωμένη κάτω από το πάπλωμα να κλαίει. Γιατί με άφησαν εδώ μόνη μου; Αυτό  που θα ευχόμουνα είναι να τους ξαναδώ έστω και για ένα δευτερόλεπτο. Κι έτσι κι έγινε.

Ήταν μια πολύ νέα κοπέλα που τους έδειξε σε ένα ολόγραμμα. Η Ειρήνη τη ρώτησε πως το έκανε αυτό. Η κοπέλα απάντησε: «καλό είναι μερικά πράγματα να μην τα ξέρουμε. Μπορώ να σου εκπληρώσω μια ευχή ακόμα αλλά να ξέρεις ότι αν θες τους γονείς σου πρέπει να πας εσύ εκεί .Η Ειρήνη το σκέφτηκε και δέχτηκε. Τότε η κοπέλα άγγιξε την Ειρήνη και πήγαν εκεί που ήταν η μαμά της και ο μπαμπάς της.

Η Ειρήνη άρχισε να τρέχει να τους προλάβει. Ξάφνου, ακούγεται ένας πυροβολισμός. Η Ειρήνη είδε τους γονείς της νεκρούς στο πάτωμα. Έτρεξε όσο  πιο γρήγορα μπορούσε. Η Ειρήνη τους κοιτούσε και έκλαιγε, έκλαιγε ασταμάτητα. Ακούστηκε μια φωνή να της λέει «

«Μην κλαις Ειρήνη, μην κλαις».

Η Ειρήνη σκούπισε τα δάκρυα της. Η φωνή ζήτησε συγγνώμη που την άφησε μόνη της. Σας συγχωρώ φώναξε. Και από τον ουρανό έπεσε μια φωτογραφία με τους γονείς της. Την πήρε και γύρισε πίσω στο σπίτι της. Πήγε για ύπνο κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά της την φωτογραφία. Τότε κατάλαβε ότι εκείνη η κοπέλα είχε  απόλυτο δίκιο, ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜΕ.

Έτσι και αυτή σταμάτησε τις απορίες και προχώρησε μπροστά με θάρρος και υπομονή. Η Ειρήνη από τον θάνατο των γονιών της δεν ξανά έκλαψε ποτέ γιατί το είχε υποσχεθεί σ’ αυτούς. Έτσι, μεγάλωσε ξέροντας ότι οι γονείς της θα είναι πάντα κοντά της και στα εύκολα μα και στα δύσκολα!!!