Πριν
συναντηθεί ο κ. Μπιζελάκης με την κ. Αγκινάρα, βρήκε η μαμά τον κ. Ραπανάκη.
Εκεί που μιλούσαν, χτύπησε η πόρτα: «Ανοίξτε γρήγορα», ακούστηκε μια δυνατή
φωνή. «Υπάρχει άμεση ανάγκη να μιλήσουμε».
Τα
λαχανικά δεν ήξεραν ποιος είναι, αλλά αυτός ο κάποιος ήταν μες στην κατσαρόλα.
Η κ. Αγκινάρα ρώτησε τον κ. Μπιζελάκη:
-Κύριε
Μπιζελάκη, νομίζετε πως είναι καλή ιδέα να ανοίξω την κατσαρόλα μιας και η κ.
Ντίνα έχει πάει να πληρώσει το ενοίκιο;
-
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, η κ. Ντίνα θα αργήσει να έρθει. Οπότε νομίζω
πως μπορείτε, απάντησε ο κ. Μπιζελάκης
-Χμμμ,
πολύ καλά, τότε θα βοηθήσω κι εγώ την κ. Αγκινάρα να σηκώσει το καπάκι της κατσαρόλας,
είπε ο κ. Ραπανάκης.
-Στον
πληθυντικό σε παρακαλώ παιδί μου, δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια, είπε πειραγμένη
η κ. Αγκινάρα.
Όλα
τα λαχανικά μαζί λοιπόν, σήκωσαν το καπάκι της κατσαρόλας και τι να δουν; Καμαρωτός
καμαρωτός, στεκόταν ο κ. Σκορδάκης.
-Εσύ
ήσουν που φώναζες να μιλήσουμε; Μας πήρες τ’ αυτιά! Τι είναι αυτό το τόσο
σοβαρό πια,, είπε η κ. Αγκινάρα.
-Πρώτα
πρώτα, να συστηθώ. Είμαι ο κ. Σκορδάκης ο αυστραλιανός. Έχω ταξιδέψει με το
αφεντικό μου, τον κ. Ντομάτα σε όλα τα μέρη της Ευρώπης. Τέλος πάντων, ας μην
το κάνουμε και θέμα. Αυτή η κ. Ντίνα, τι θέλει να μας κάνει και με έχει αφήσει
με τις ώρες έξω απ’ την κατσαρόλα;
-Α...
είπε ο κ. Μπιζελάκης, θέλει να μας «σκοτώσει», δηλαδή να μας μαγειρέψει.
-Δηλαδή,
πρέπει να φύγουμε από εδώ. Έτσι δεν είναι; Ρώτησε ο κ. Σκορδάκης.
-Έτσι
είναι κ. Σκορδάκη, έτσι είναι, απάντησε ο κ. Ραπανάκης. Και το καλό που μας θέλω,
πρέπει να φύγουμε όσο το δυνατόν συντομότερα, γιατί αν γυρίσει η κ. Ντίνα θα
είναι αργά.
Μετά
από 5 λεπτά που τα λαχανικά προσπαθούσαν να το σκάσουν, χωρίς όμως ιδιαίτερη
επιτυχία, επέστρεψε η κ. Ντίνα.
-Ααααααα,
τι έγινε εδώ; Χριστός κι απόστολος. Το’ πε άλλες δυο φορές σαν υστερική. Αχ
μικρά λαχανικά, τι κάνατε; Πού πάτε να φύγετε; Θα γίνετε μια χαρά τουρλού, να
φάνε τα παιδιά μου να ευχαριστηθούν.
-Την
βάψαμε, είπε απελπισμένη η κ. Αγκινάρα. Δεύτε τελευταίον ασπασμόν, αδέλφια μου.
Ο
ζεστός ατμός, λειτούργησε ως αναισθητικό σε χειρουργικό τραπέζι και κοίμισε
ευχάριστα όλα τα λαχανικά. Όταν άνοιξαν τα μάτια τους, βρίσκονταν στο ...πιάτο.
Τσίριξαν όλα μαζί, όταν η μικρή Σοφία πήρε το πιρούνι...
Ααααααα,
ένα στόμααααααααα....
Χαχαχα!!! Τι ωραιο! Ευγε Σοφια!
ΑπάντησηΔιαγραφή