Σηκώνοντας το Kύπελλο οι επτάμισι φίλοι στα νησιά Κοντιάκ

Μάρα Καρπούζα, Νίκος Κόκκος, Σταυρούλα Κουρεμένου, Στέλιος Καρκάνας, Βάσω Αλεξανδρίδη, Χρήστος Αυξωνίδης, Άρτεμις Καλοβέρου, Θέμης Θεοχαρίδης

Οι επτά φίλοι περπατούσανε στη γειτονιά. Κατέβηκαν στο δάσος Σέιχ Σου εκεί που έχει τη γέφυρα και το ρυάκι.  Εκεί είδαν κάτι παιδιά.  Αυτά τα παιδιά φαίνονταν να πήγαιναν γυμνάσιο. Τότε ένα απ' τα γυμνασιάκια φώναξε: «Γειά σας μόμολα». Οι επτά φίλοι θύμωσαν πολύ ενώ ο Μπάστερ γάβγιζε. Τα γυμνασιάκια χωρίς να φοβηθούν τον Μπάστερ είπανε: «Εεεε μόμολα σας έχουμε μια πρόκληση...

Το μυστήριο τρένο...

Βαγγέλης Καζάζης, Εβελίνα Αποστολίδου, Γιάννης Αγγέλογλου, Κική Δογραματζιάν, Παύλος Κουκούνας, Λαμπρινή Καρκαντώνη, Νίκος Δρίβας

Ένα βράδυ με συννεφιά και τη βροχή να είναι απειλητική πάνω από τον κατάμαυρο ουρανό, ήταν η ώρα που θα πηγαίναμε στην Αθήνα με το τρένο. Στον σταθμό δεν ήταν κανένας και  το τρένο είχε αργήσει υπερβολικά.

Κάτι δεν πήγαινε καλά μα δεν μιλήσαμε. Κάποια στιγμή είδαμε το τρένο να καταφτάνει. Μόλις μπήκαμε μέσα καθίσαμε και συζητήσαμε για διάφορα. Στο τέλος η συζήτηση μας πήγε στο θέμα του τρένου. Αφού το συζητήσαμε βγάλαμε όλοι το ίδιο συμπέρασμα....

Μην κλαις Ειρήνη

 

Μια κατάμαυρη και βροχερή νύχτα η Ειρήνη καθόταν στο δωμάτιο της απορημένη για πολλά πράγματα. Ξαφνικά ακούγεται η πόρτα. Ήταν η μαμά της.

-«Σου έφερα να φας»

-«Δεν θέλω», απαντάει θυμωμένη.

-«Ειρήνη έχεις κάτι»;

-«Ναι» απαντάει, «έχω πολλές απορίες και τώρα ποιος θα μου τις λύσει;»

-«Εγώ γιατί είμαι εδώ;»

-«Μαμά γιατί έχουμε πόλεμο;»

-«Αυτό κανένας δεν το ξέρει» είπε και έφυγε...

Η Ειρήνη ήταν ακόμα απορημένη για αυτό το ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ! Την άλλη μέρα ξεκίνησε ο πόλεμος. Η Ειρήνη πήγε να αποχαιρετήσει τον μπαμπά της  και την μαμά της. Ο πόλεμος άρχισε. Οι αντίπαλοι έριχναν βόμβες. Εμείς πάλι με διάφορα πολεμικά όπλα τους πολεμούσαμε μέχρι τέλους. Εκείνη την μέρα είχαν πεθάνει 1500 άνθρωποι. Όμως μέσα σε αυτούς δεν ήταν ούτε ο μπαμπάς...

Ένα αξέχαστο ταξίδι

Σε όλους αρέσει να ταξιδεύουν και να γνωρίζουν καινούρια μέρη. Έτσι κι εγώ με τρεις φίλες μου μια μέρα αποφασίσαμε να πάμε στην άκρη του απέραντου αυτού κόσμου!

Αφού μαζέψαμε όλα τα απαραίτητα, δηλαδή μια φωτογραφική, για να βγάλουμε φωτογραφίες, ένα σκοινί, φαγητό και νερό και ένα λεξικό ξεχασμένων γλωσσών, δηλαδή ένα τεράστιο βιβλίο με γλώσσες που έχουν ξεχαστεί, για να καταλάβουμε ιερογλυφικά και άλλα παρόμοια, πήραμε το ελικόπτερο μας και φύγαμε ξεκινώντας ένα ταξίδι που θα μας έμενε αξέχαστο...

Ένα αξέχαστο ταξίδι ...στον χρόνο

Μια  μέρα  ανασηκώθηκα απ’ το κρεβάτι μου και πήγα να  πλύνω το πρόσωπο μου. Ξαφνικά, βλέπω μια μικρή μπαλίτσα μπροστά μου, μόλις πήγα να την χτυπήσω κάτω ένας μεγάλος θάλαμος με χιλιάδες μικρά μηχανήματα που στην ζωή σου δεν έχεις ξαναδείς άνοιξε.

Πήγα έπλυνα το πρόσωπό μου και μπήκα σ’ αυτό το περίεργο μηχάνημα. Μόλις μπήκα παρατήρησα μια μικρή οθόνη με κάτι νούμερα που πάνω σ’ αυτά τα νούμερα ήταν σημειωμένο πάνω η φετινή ημερομηνία, δηλαδή  2016.

Τότε, χωρίς να χάσω χρόνο αλλάζω την ημερομηνία για να δω τι θα γίνει, τότε ο θάλαμος άρχισε να κουνιέται και να τραντάζεται. ‘Εκλεισα τα μάτια μου. Μόλις τα άνοιξα, βρισκόμουν σε μια άλλη εποχή...

Μην κλαις δυστυχισμένη μελισσούλα

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια μακρινή χώρα, την «Λουλουδούπολη», ζούσε με την οικογένειά της μια μικρή μελισσούλα, η Αγγελική. Ζούσαν σε ένα παλιό σπασμένο φαναράκι κήπου. Παρόλο όμως που αυτό το φαναράκι ήταν φθαρμένο και σπασμένο, μπορούσε και κρατούσε ασφαλή την οικογένεια σε όλες τις εποχές του χρόνου. Το καλοκαίρι με τις ζέστες, το χειμώνα με τα κρύα και τα χιόνια, το φθινόπωρο και την άνοιξη με τις βροχές. Πάντα τους προστάτευε. Η Αγγελική αγαπούσε πολύ το σπίτι της και ήταν πολύ χαρούμενη που έμενε σε αυτό. Άρα, δεν ήταν αυτό που την απασχολούσε και την έκανε δυστυχισμένη...

Ένα μαγικό παραμύθι...

Όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πιστεύουν στους μάγους και στις μάγισσες. Τα παιδιά όμως λένε ακριβώς το αντίθετο. Εγώ εδώ συμφωνώ με την δική μου κατηγορία, με τα παιδιά. Η μόνη διαφορά που έχουμε είναι ότι εγώ έχω και τον λόγο.

Μια μέρα το αφεντικό μου, μού είπε να πάω να παραδώσω ένα γράμμα στην κυρία Γκρίντλυ. Δεν είχα ιδέα ποιος της το έστελνε αλλά δουλειά μου ήταν να το παραδώσω. Ξεκίνησα για το σπίτι της και μου άνοιξε μια φίλη της που ισχυριζόταν πως την έλεγαν Τζάκι. Εγώ είπα απλά ότι το γράμμα ήταν για την κυρία Γκρίντλυ. Μου απάντησε ότι θα τις το δώσει όταν γυρίσει.

 Έφυγα από το σπίτι και έτρεξα στο ταχυδρομείο. Πήγα εκεί για να δω ποιος έγραψε αυτό το γράμμα. Είδα ότι το γράμμα είχε γραφτεί από έναν αστυνομικό της πόλης. Το μήνυμα έγραφε: 

Χρόνια πολλά μαμά

Ινδική παροιμία

«Όταν ο Θεός κατάλαβε πως δεν μπορεί να είναι πανταχού παρών, έφτιαξε τη Μάνα»

Ημέρα της μητέρας σήμερα και η τάξη μας αποφάσισε να αφιερώσει ένα ποιηματάκι στις μαμάδες όλου του κόσμου και φυσικά στις δικές μας:

«Μαμά, δεν ξέρεις πόσο σ' αγαπώ.

Σ' αγαπώ ως εκεί που τελειώνει ο ουρανός.

Σ' ευχαριστώ που με βοηθάς, 

σ' ευχαριστώ που μου κάνεις παρέα,

σ' ευχαριστώ που είσαι εκεί όταν σε χρειάζομαι,
κι όταν νομίζω πως δε σε χρειάζομαι.

Είσαι η καλύτερή μου φίλη.

Μαμά δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ»

Γ2

Περιπέτεια στον δρόμο για τη σωτηρία

Πριν συναντηθεί ο κ. Μπιζελάκης με την κ. Αγκινάρα, βρήκε η μαμά τον κ. Ραπανάκη. Εκεί που μιλούσαν, χτύπησε η πόρτα: «Ανοίξτε γρήγορα», ακούστηκε μια δυνατή φωνή. «Υπάρχει άμεση ανάγκη να μιλήσουμε».

Τα λαχανικά δεν ήξεραν ποιος είναι, αλλά αυτός ο κάποιος ήταν μες στην κατσαρόλα. Η κ. Αγκινάρα ρώτησε τον κ. Μπιζελάκη:

-Κύριε Μπιζελάκη, νομίζετε πως είναι καλή ιδέα να ανοίξω την κατσαρόλα μιας και η κ. Ντίνα έχει πάει να πληρώσει το ενοίκιο;

Γιατί εγώ;

Αφιερωμένο σε όσους αναγκάζονται να φύγουν

Πώς γίνεται να ζουν 7 δις άνθρωποι στον πλανήτη κι εγώ να είμαι αναγκασμένος να φύγω από τον τόπο μου; Δε θέλω να είμαι κλιματικός πρόσφυγας! Γιατί στην Ιαπωνία να έχει τόσες πλημμύρες; Το σπίτι μας καταστράφηκε δύο φορές. Η μαμά μου αποφάσισε ότι θα μετακομίσουμε στην Αμερική, με τους παχύσαρκους ανθρώπους, που πίνουν αντί για νερό Coca Cola και τρώνε αντί για ψάρι, "πλαστικό" μπιφτέκι από τα Μακ Μόναλντς! Τουλάχιστον εκεί θα έχει καλύτερο κλίμα, λέει η μαμά. Θα μου λείψουν πολύ οι φίλοι μου, οι συγγενείς, οι γείτονες, αλλά πάνω απ' όλα, θα μου λείψει η Ιαπωνία, η πατρίδα μου! Δεν είναι εύκολο να αποχωριστείς κανένα, μα την πατρίδα σου, είναι το πιο δύσκολο. Κι ας είσαι μόλις 12 ετών... 

Αντίο Ιαπωνία, θα μου λείψεις πάρα πολύ...

Γιώργος Ζωγράφος, Στ'1

Η Έριδα και το μήλο της

Ο Τρωικός πόλεμος λέγεται ότι ξεκίνησε για τα μάτια της ωραίας Ελένης, που σαγηνεύτηκε από την κορμοστασιά του Πάρη και τα μαγικά της Αφροδίτης. Ναι, εντάξει, απλώς για το πώς φτάσαμε ως εκεί σύμφωνα με τελευταίες πληροφορίες που βρήκαν τα παιδιά του Γ2, η σύρραξη έχει άλλη αφετηρία. Δείτε παρακάτω μία από τις πιθανές εκδοχές...

Το «Βρωμονήσι» που έγινε «Καθαρονήσι»

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν από πολλά χρόνια, στο Αιγαίο πέλαγος υπήρχαν δυο νησιά, το Πρασινονήσι και το Βρωμονήσι.

Στο Πρασινονήσι οι κάτοικοι φρόντιζαν το περιβάλλον. Ανακύκλωναν τα απορρίμματά τους, πότιζαν τα χωράφια και τα λουλούδια τους με νερό που μάζευαν απ’ τη βροχή και χρησιμοποιούσαν ηλεκτρικό ρεύμα από τον ήλιο και τον άνεμο. Οι παραλίες τους ήταν πεντακάθαρες χωρίς κανένα σκουπίδι...

Όταν το διαγώνισμα γίνεται δημιουργία

Εντάξει, είναι γνωστό ότι η λέξη διαγώνισμα από μόνη της προκαλεί μια έστω και υποτυπώδη αύξηση  του ρυθμού των καρδιακών παλμών, ένα χτύπημα παραπάνω βρε αδερφέ... Πολύ δε περισσότερο όταν έχει να κάνει με επαναληπτικό διαγώνισμα [κριτήριο αξιολόγησης όπως το λέμε στη μοντέρνα έκφρασή του] ολόκληρου κεφαλαίου στην Ιστορία... Τότε μπαίνουν στον πειρασμό κάποιοι να ρίξουν μια κλεφτή ματιά και στο γραπτό του διπλανού, μήπως και θυμάται κάτι παραπάνω...

Τα παιδιά του Δ2 όμως βρήκαν έναν πρωτότυπο τρόπο να αποφύγουν όλες αυτές τις κακοτοπιές και να μετατρέψουν το επαναληπτικό κριτήριο αξιολόγησης στον χρυσό αιώνα του Περικλή σε μια ιδιαίτερα δημιουργική δουλειά, συνδυάζοντας τη φαντασία και τις γνώσεις τους... Κάντε ΚΛΙΚ πάνω στα κείμενα για να δείτε το πώς...

Συνταγές και... συνταγές

Στο πλαίσιο του μαθήματος της Γλώσσας και στο αντίστοιχο κεφάλαιο των συνταγών μαγειρικής, τα παιδιά του Δ2 κλήθηκαν να δημιουργήσουν και να καταγράψουν τις δικές τους συνταγές. Το αποτέλεσμα εντυπωσιακό, αφού οι συνταγές που γράφηκαν πλημμύριζαν από φαντασία, ταλέντο και ευρηματικότητα. 

Στο τέλος, οι μαθητές επέλεξαν με τη ψήφο τους τις δύο καλύτερες συνταγές, τις οποίες και παρουσιάζουμε παρακάτω... [Κάντε ΚΛΙΚ πάνω στην εικόνα της 2ης συνταγής να την δείτε παραστατικά...]

                                                             

Και επειδή στο σχολείο μας έχουμε ιδιαίτερα ταλαντούχες δασκάλες, σας κάνουμε και τσουρέκια με τη συνταγή που επιμελήθηκε η κ. Νάνση...

Είμαι απ' την Ελλάδα...

Οι μαθητές έχουν τον δικό τους -πρωτότυπο θα έλεγε κανείς- τρόπο να περιγράφουν τη χώρα που ζουν και να εκφράζουν όσα τους εντυπωσιάζουν. Μέσα σε λίγες γραμμές, σε τρεις μόλις στροφές, ο Βασίλης δίνει παραστατικά την εικόνα της χώρας μας...

           Είμαι από την Ελλάδα,

           τρώω πάντα φασολάδα

           έχω θάλασσα τριγύρω,
           τον ταράζω και τον γύρο...

Το νόημα των Χριστουγέννων που ...ξεχάσαμε

Σήμερα μια μαθήτρια της τάξης, της Δ' τάξης πλέον αφού μεγαλώσαμε ένα χρόνο από πέρσι, μου έστειλε με e-mail ένα link, όπου αναγράφεται μια πολύ όμορφη ιστορία σχετικά με το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων. Όχι αυτό που ζούμε καθημερινά, αλλά αυτό που οι περισσότεροι εξ ημών -και βάζω και τον εαυτό μου μέσα- έχουμε ξεχάσει... Διαβάστε λοιπόν για να θυμηθούμε όλοι μας τι γιορτάζουμε αυτές τις μέρες...

«Ήταν μια φορά ένας πατέρας που είχε πολλά παιδιά. Έφθασε η μέρα της γιορτής του και όπως κάθε χρόνο τα παιδιά του τον προσκάλεσαν σ’ ένα από τα σπίτια τους για γιορτάσουν. Ξεκίνησε λοιπόν να πάει στο σπίτι των παιδιών του που του ετοίμαζαν μια μεγάλη γιορτή γεμάτος ανυπομονησία. Όταν έφτασε χάρηκε πάρα πολύ, γιατί είδε ότι το σπίτι ήταν γιορτινό, είχαν βάλει τα καλά τραπεζομάντιλα, είχαν ετοιμάσει ένα μεγάλο γιορτινό τραπέζι, είχαν ανάψει κεριά, είχαν πάρει δώρα… και κάτσανε όλοι μαζί και αρχίσανε να τρώνε. Το φαγητό ήταν υπέροχο και πλούσιο, όμως…

Ένα διαγώνισμα, διαφορετικό από τα άλλα...

Τα διαγωνίσματα μπορεί να είναι ο φόβος και το άγχος των περισσοτέρων μαθητών. Λογικό ως ένα βαθμό, αφού αποτελούν το κριτήριο με το οποίο βαθμολογούνται οι γνώσεις. Όχι βέβαια, ότι αν κάποιος πάρει καλό βαθμό σε ένα τεστ έχει κατακτήσει και τη γνώση του θέματος που εξετάστηκε. Ούτε βέβαια και το αντίθετο. Απλώς αποτελούν ένα ενδεικτικό κριτήριο αξιολόγησης. 

Εμείς όμως έχουμε καταφέρει να διασκεδάζουμε όταν γράφουμε διαγωνίσματα. Γράφουμε είπαμε; Σημειώστε λάθος... Δείτε παρακάτω μερικά διαγωνίσματα Ιστορίας για να καταλάβετε τι εννοούμε... 
Μην ξεχάσετε να κάνετε ΚΛΙΚ πάνω στις εικόνες για να δείτε καθαρά.

Ο Ηρακλής του ...2012

Κάνοντας κλικ πάνω στις εικόνες, μεγεθύνονται και μπορείτε να διαβάσετε άνετα τα κείμενα. Πάρτε βαθιά ανάσα λοιπόν και "κλικάρετε" τις εικόνες στις αναρτήσεις που ακολουθούν. Καλή σας διασκέδαση...

Ο Ηρακλής του 2012 (1)

Κάνοντας κλικ πάνω στις εικόνες, μεγαλώνουν και μπορείτε να διαβάσετε με άνεση τις ιστορίες...

Ο Ηρακλής του 2012 (2)

Κάνοντας κλικ πάνω στις εικόνες, μεγαλώνουν και μπορείτε να διαβάσετε με άνεση τις ιστορίες...