Το μυστήριο τρένο...

Βαγγέλης Καζάζης, Εβελίνα Αποστολίδου, Γιάννης Αγγέλογλου, Κική Δογραματζιάν, Παύλος Κουκούνας, Λαμπρινή Καρκαντώνη, Νίκος Δρίβας

Ένα βράδυ με συννεφιά και τη βροχή να είναι απειλητική πάνω από τον κατάμαυρο ουρανό, ήταν η ώρα που θα πηγαίναμε στην Αθήνα με το τρένο. Στον σταθμό δεν ήταν κανένας και  το τρένο είχε αργήσει υπερβολικά.

Κάτι δεν πήγαινε καλά μα δεν μιλήσαμε. Κάποια στιγμή είδαμε το τρένο να καταφτάνει. Μόλις μπήκαμε μέσα καθίσαμε και συζητήσαμε για διάφορα. Στο τέλος η συζήτηση μας πήγε στο θέμα του τρένου. Αφού το συζητήσαμε βγάλαμε όλοι το ίδιο συμπέρασμα....

Ξάφνου το ρεύμα διακόπηκε, σε λίγο ακούστηκε ένα ουρλιαχτό από την θέση του οδηγού. Κοιτάξαμε γύρω μας και διαπιστώσαμε πως το τρένο δεν κουνήθηκε ούτε εκατοστό.

Πλέον ήταν φανερό πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Κανένας μας δεν τόλμησε να πάει στη θέση του οδηγού. Σε λίγα λεπτά, αφού τελειώσαμε τη συζήτηση μας, αντιληφθήκαμε κάτι που κουνιόταν και ακούσαμε ένα ακόμα πιο δυνατό ουρλιαχτό. Τότε ο φόβος άρχισε να μας κυριεύει. Αποφασίσαμε  να δούμε τι ήταν κρατώντας σφιχτά το χέρι του διπλανού μας. Όμως δεν υπήρχε τίποτα και τα ουρλιαχτά σταμάτησαν. Ξαφνικά, όλες οι πόρτες άρχισαν να τρίζουν. Εμείς, φοβισμένοι πήγαμε ξανά στις θέσεις μας. Όταν ανοίξαμε την πόρτα, αντικρίσαμε ένα ματωμένο μαχαίρι και τα καθίσματα να είναι πλημμυρισμένα με  αίμα. Παρόλα αυτά διαπιστώσαμε ξανά πως το τρένο δεν είχε κουνηθεί ακόμη.

Τότε, τρομαγμένοι πήγαμε στο επόμενο βαγόνι. Όταν ανοίξαμε την πόρτα του βαγονιού είδαμε έναν ψηλό άντρα με ένα μαύρο κουστούμι. Τρομοκρατημένοι τρέξαμε για να σωθούμε, πήγαμε να βγούμε έξω από το τρένο, αλλά οι πόρτες ήτανε κλειδωμένες. Έτσι πλησιάσαμε τον κύριο με τα μαύρα ρούχα. Τον ρωτήσαμε τι είναι εδώ και ποιος είναι. Ο κύριος όμως δεν μας απαντούσε και κοιτούσε το ταβάνι που ήταν γεμάτο αίματα. Προχωρήσαμε και βρεθήκαμε στη θέση του οδηγού. Εκεί υπήρχαν δεκάδες πτώματα. Τότε διαπιστώσαμε ότι κάποιος σκότωσε τους επιβάτες. Πλέον ήμασταν όλοι σίγουροι ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Εκείνη τη στιγμή θυμηθήκαμε ότι είχαμε αφήσει τα πράγματά μας στο πίσω βαγόνι. Η πόρτα έκλεισε απότομα πίσω μας. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ξαφνικά, ο Βαγγέλης πάτησε ένα πλακάκι το οποίο βυθίστηκε  και η πόρτα άνοιξε. Με το που συνέβη αυτό, είδαμε ένα φάντασμα να περιπλανιέται!!!

Δυστυχώς δεν είχαμε σχέδιο μέχρι που μας ήρθε μια μεγάλη ιδέα. Αυτό το φάντασμα δεν μπορούσε να περάσει μέσα από δίχτυ. Έτσι πήραμε μια απόχη από την τσάντα του Γιάννη και το πιάσαμε. Τελικά όμως δεν ήταν φάντασμα αλλά μια ψυχή. Την ρωτήσαμε αν ήξερε πού πηγαίνουμε. Εκείνη μας απάντησε «Όχι» και λιποθύμησε. Έτσι προχωρήσαμε στο επόμενο βαγόνι. Αφού λύσαμε το πρώτο μυστήριο έπρεπε να λύσουμε και το δεύτερο. Το δεύτερο μυστήριο ήταν γιατί δεν κουνιόταν το τρένο. Σκεφτήκαμε πως η ψυχή που λιποθύμησε σε λίγο θα ξυπνούσε. Μετά από μια ώρα η ψυχή δεν είχε ξυπνήσει. Αυτό μας οδήγησε σε ένα άλλο μυστήριο. Πώς γίνεται η καρδιά του να χτυπάει, να αναπνέει και τόση ώρα να μην έχει ξυπνήσει;

Σε λίγο το ρεύμα ήρθε και όλοι οι νεκροί, ή τουλάχιστον αυτοί που πιστεύαμε πως ήταν νεκροί, ακόμη και η ψυχή που λιποθύμησε άρχισαν να ζωντανεύουν. Τότε θυμηθήκαμε τον άντρα με το μαύρο κουστούμι.

Τρέξαμε στο δεύτερο βαγόνι για να τον βρούμε. Μόλις μπήκαμε τον είδαμε να σκοτώνει όλους τους επιβάτες που είχαν αναστηθεί. Ξαφνικά το φάντασμα αφού αναστήθηκε άρχισε να μας κυνηγάει. Για καλή μας τύχη δυο επιβάτες ξαναέστησαν την παγίδα που είχαμε φτιάξει. Έτσι ξαναπιάσαμε το φάντασμα. Τώρα μας έμεινε μόνο το τελευταίο μυστήριο, ο λόγος για τον οποίο το τρένο δεν κουνιόταν. Τότε ο Παύλος πήρε την πρωτοβουλία να ανοίξει τις πόρτες και είδαμε ότι βρισκόμασταν στη κόλαση!!! Βγήκαμε από το τρένο και αρχίσαμε να τρέχουμε προς τα πάνω. Μάταια όμως, ο διάβολος μας κυνηγούσε και έτρεχε πολύ γρήγορα. Τότε το τρένο έπεσε πάνω του και τον σκότωσε.

Έτσι αρχίσαμε να τρέχουμε προς την επιφάνεια της Γης. Προσπαθήσαμε να κάψουμε το τρένο επειδή μας προξένησε πολλά προβλήματα, όμως το τρένο δεν καιγόταν και έτσι το αφήσαμε στην κόλαση. (Τέτοιο που ήταν μόνον εκεί του άξιζε να μείνει). Αφού λύσαμε όλα τα μυστήρια ήταν ώρα να πάμε στα σπίτια μας. Θυμηθήκαμε ότι είχαμε ξεχάσει τους επιβάτες στο τρένο. Τρέξαμε να τους σώσουμε αλλά μάταια. Είχαν χαθεί….

Ελπίζω να μην ταξιδέψουμε ξανά με τέτοιο μυστήριο τρένο…