Η Ελλάδα, μέσα στα τρεις και πλέον χιλιάδες χρόνια της ιστορίας της, στάθηκε ανέκαθεν με υποδειγματική συνέπεια στο ρόλο που της εμπιστεύθηκε η μοίρα «να φυλάγει πάντα Θερμοπύλες». Κι οι Θερμοπύλες, περιφανής έπαλξη ενός ελληνικού άθλου, συμβολίζουν το αιώνιο αμυντικό χρέος του λαού μας κάθε φορά που η κατακτητική βουλιμία δολερών αντιπάλων θα επιβουλευθεί την ηθική και πνευματική μας οντότητα...
Αφετηρία της νέας ιστορικής μας σελίδας, η 28η Οκτωβρίου του 1940, και αποθεωτική έξαρσή της η μεγαλειώδης εποποιία των Αλβανικών βουνών. Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Γερμανία, Ιταλία και Ιαπωνία έχοντας εξασφαλισμένα τα νώτα τους χάρη στη συμμαχία με τη Ρωσία, ρίχνονται με πρωτόγονη κατακτητική μανία στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ωστόσο, την κρίσιμη εκείνη στιγμή, που ολάκαιρος ο ευρωπαϊκός κόσμος ανήμπορος να αναμετρηθεί με τον πανίσχυρο συμμαχικό Τιτάνα, ήταν έτοιμος να γονατίσει μπροστά στη λυσσαλέα επέλασή του, μια χούφτα άνθρωποι δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη.
Οι Έλληνες δεν δίστασαν να αντιτάξουν περήφανα το ηθικό τους ανάστημα απέναντι στην ματαιόδοξη και αλαζονική συμπεριφορά του Μουσολίνι, που απαιτούσε να παραδοθούν άνευ όρων τα ποτισμένα με αίμα εδάφη της πατρίδας μας, για να περάσει ανενόχλητος ο Ιταλικός στρατός.
Αλλά, εκτός από εκείνο το επαίσχυντο τελεσίγραφο του, η παράφρονη πεποίθηση του Ιταλού δικτάτορα πως «το πολύ σε μια εβδομάδα θα έπινε τον καφέ του στην Ακρόπολη» χτύπησε το φιλότιμο του Έλληνα που βροντοφώναξε με μια φωνή βγαλμένη από 8 εκατομμύρια στόματα το ιστορικό ΟΧΙ και ρίχτηκε στη μάχη της υπεράσπισης των σύγχρονων Θερμοπυλών. Τη στιγμή που όλη η Ευρώπη κείτονταν στον τάφο έχοντας δώσει γη και ύδωρ στον Χίτλερ και στους συμμάχους του, ήταν οι Έλληνες που καλούνταν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Οι Γάλλοι, περήφανοι νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου διαλυμένοι, έπεσαν σχεδόν αμαχητί, οι Βέλγοι και οι Ολλανδοί παραδομένοι χωρίς αντίσταση, οι Πολωνοί άντεξαν μόλις δύο εβδομάδες.
Μια χούφτα Έλληνες θα άντεχαν;;;
Κι όμως, εκείνη την ώρα μίλησε για άλλη μια φορά η ελληνική ψυχή. «Με το χαμόγελο στα χείλη» οι φαντάροι μας ρίχτηκαν στη μάχη για να προασπίσουν τα ιερά χώματα των πατέρων τους, των πατέρων μας, και να διασφαλίσουν το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα όλων μας στην ελευθερία. Μια ελευθερία «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη» χιλιάδων Ελλήνων από τα βάθη των αιώνων μέχρι τότε, μέχρι σήμερα.
Μακριά από κάθε ιμπεριαλιστική τάση, η Ελλάδα έδειξε πως ξέρει να σέβεται τα αναφαίρετα προνόμια κάθε λαού που επιθυμεί να ζει κοντά της χωρίς δόλο κι επιβουλή. Διαφορετικά, δείχνει με σεμνότητα και υπέρτατο αίσθημα ευθύνης πως έχει τον τρόπο να προστατεύει την ακεραιότητά της και να δίνει μαθήματα ελευθερίας και πολιτισμού.
Χωρίς να μας παρασύρουν λοιπόν άκριτες ενθουσιαστικές εξάρσεις φιλοπατρίας, οφείλουμε να είμαστε υπερήφανοι για την τιμητική μας θέση ανάμεσα στους λαούς που πρωταγωνιστούν στο στίβο των ιστορικών πεπρωμένων του κόσμου. Κι αυτό είναι κάτι που μας το αναγνώρισαν ακόμη και οι ίδιοι οι πολέμιοι μας.
Αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα μιας παγκόσμιας ιστορικής οπτικής που θα προάγει και θα εδραιώνει την ενότητα των λαών δεν θα πρέπει να ξεχνούμε παράλληλα και την ιστορία μας, που είναι γραμμένη με το αίμα των προγόνων μας.
Γιατί όποιος ξεχνάει το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει…
Μιλτιάδης Ζωγράφος
Δάσκαλος του Ε2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου